خوابیده بدون لالایی و قـــــــــصه *** بگیر آسوده بخواب بی دردو غصه دیگه کابوس زمستون نمیـــــــــبینی***توی خوابگلای حسرت نمی چیـنی دیگه خورشید چهرتو نمی سوزونه *** جای سیلی های باد روش نمیمونه دیگه بیدار نمی شی با نگرونـــــی*** یا با تردید که بری یا ک بمونی **** رفتی و آدمکا رو جا گذاشتی *** قانونه جنگلو زیره پا گذاشتی اینجا قهرن سیده ها با مهربونی*** تو تو جنگل نمیتونستی بمونی دلتو بردی با خود به جایه دیگه *** اونجا که خدا برات لالایی میگه میدونم می بینمت یه روز دوباره *** توی دنیایی که آدمک نداره ****
سلام بازم من و یه دنیا حرف با تو . اومدم که بگم هنوزم قشنگترین دلیل بودنی . امروز به رسم قدیمی تفالی به حافظ زدم حافظ منو یاد لحظه های دوست داشتن میذاره فال امروزی که به نیتت گرفتم
دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید
کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم
عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من
سلام امروز که دارم اینو برای شما مینویسم یه روز بارونیه هوای اسمون پاکه پاکه کاش بارون دل ما ادم ها رو هم پاک میکرد کاش کمی با هم مهربون تر میشدیم هیچ کسی نمیدونه فردا چی میشه شاید فردا بعضی از ما نباشیم پس حداقل امروز با هم خوب باشیم باور کنید زندگی اونقد هم تلخ ووحشتناک نیست درسته توش نا مهربونی ها زیاده ولی
ادامه مطلبوقتی رفتم کسی غصش نگرفت وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد
دل من میخواست تلافی بکنه پس چشه هیچ کسی عاشقم نکرد
وقتی رفتم نه که بارون نگرفت
هوا صاف و خیلی هم آفتابی بود اگه شب میرفتم و خورشید نبود
آسمون خوب میدونم مهتابی بود دم رفتن کسی گفت سفر بخیر
که واسم غریب و نا شناخته بود اما اون وقتی رسید که قلب من
همه آرزوهاشو باخته بود چهره هیچ کسی پژمرده نبود
گلا اما همه پژمرده بودن کسائیکه واسشون مهم بودم
همه شاید یه جوری مرده بودن
چشم آرامی گفتم و برگه را گرفتم داخل بیمارستان شدم. بیا! حتی ورودی این بیمارستان هم با دیگر بیمارستان‌ها فرق دارد! اینجا دیگر کجاست؟ با خودم حرف میزدم که صدای جیغ عجیبی را شنیدم. با ترس به اطراف نگاه کردم. دختری را دیدم که در حال جیغ زدن بود و چند پرستار که با او سر و کله می‌زدند. دختر مدام با دستانش به صورت آنها چنگ میزد و جیغ میکشید و فریاد میزد: چرا ولم نمی‌کنید؟ دست از سرم بردارید! آنقدر از دیدن این صحنه شوکه شدم که به طور کل، یادم رفت برای چه به بیمارستان آمده‌ام. در حال نگاه کردن به آن دختر بودم که دیدم آرام شد. فهمیدم یکی از پرستارها بهش آرام‌بخش تزریق کرده. بعد هم به سمت بیمارستان بردنش. گیج و منگ بودم. با حالت گیجی به اطراف نگاه کردم. به هر طرف که نگاه میکردم در هر گوشه‌ای از حیاط، خانواده‌هایی را می‌دیدم که دور مریضشان جمع شده‌اند. نمیدانم من اینطور فکر میکردم یا واقعاٌ اینجوری بود که حتی بیماران اینجا هم با بیماران بیمارستان‌های دیگر فرق داشتند. انگار که بیماری روی ظاهرشان هم تاثیر گذاشته بود. چرا که چهره‌شان کمی ترسناک به نظر می‌آمد. روی یک صندلی نشستم. هر چه دقیق‌تر به اطراف نگاه میکردم، بیشتر به وخامت اوضاع پی میبردم. نمیدانستم از کجا نوشتن طرحم را باید آغاز کنم. با خودم گفتم: حالا باید چه کار کنم؟ یعنی بروم از این‌ها بپرسم؟ مگر ممکنه که از این‌ها واقعیت را پرسید؟ اصلاً متوجه و
واقعیت میشوند؟ اگر می‌فهمیدند واقعیت چیست که کارشان به اینجا نمی‌کشید! این‌ها دنیایشان را توهماتشان می‌سازد. آن‌وقت من میخواهم بروم و از آنها بخواهم از واقعیت حرف بزنند. حالم خوش
نیست‌ها! انگار فضای بیمارستان رو مغزم اثر کرده! تو کلنجار با خودم بودم که چشمم به دختری افتاد که دورتر از من روی صندلی نشسته بود. از ظاهرش معلوم بود که بیمار نیست. به دختر نگاه کردم. عجیب تو افکار خودش بود. انگار فکرش فرسنگ‌ها دورتر از اینجا سیر میکرد. معلوم بود که او هم مثل من درگیر افکارش شده. از حالتی که داشت حدس زدم که بار اولی نیست که اینجاست، چرا که گویی از اتفاقاتی که اطرافش می‌افتاد، تعجب نمیکرد. خیلی عادی به اطرافش نگاه میکرد. از ظاهرش خوشم آمد. خوش‌تیپ بود. کاپشن مشکی قشنگی پوشیده بود. مانتو و شالش کاملاً با کفش‌های سیاهش ست بود. کنجکاو شدم بدانم او دیگر برای چه به اینجا آمده است. احتمالاً این بدبخت هم، مثل من درگیر پایان نامه یا از این چیزهاست! وگرنه تیپش اصلاً به این جاها نمیخورد. نمیدانم چرا، ولی احساس کردم کلید مشکل پایان نامه‌ام در دستان اوست. باید باب صحبت را به هر صورت که شده با او باز کنم. از جایم بلند شدم و خیلی آرام به سمتش رفتم. وقتی کنار صندلی‌اش رسیدم، سلام کردم. نگاهی گذرا به من
کرد و جواب سلامم را داد ولی نگاهش دوباره به همان نقطه ای که خیره شده بود، بازگشت. دودل بودم که کنارش بشینم یا نه! شاید خوشش نیاید که کسی خلوتش را بر هم بزند. برای همین هم دوباره رو به او گفتم: خانم! ممکنه اینجا روی صندلی بشینم؟ خیلی آرام گفت: خواهش میکنم، بفرمایید، راحت باشید. و دوباره به همان نقطه نگاه کرد. بدون اینکه سوال دیگری از او بپرسم، همان جا نشستم. دلم میخواست بیشتر با او حرف بزنم ولی جواب‌های کوتاهش مانع میشد. چند لحظه‌ای به سکوت گذشت. من به
این صفحه های اول کتاب غربت یلدای من که دو سه ماه پیش چاپ شد البته توسایت کتاب راه وفراکتاب نشر الکترونیکی اش کردم میخواستم نظر شما رو تو همین چند صفحه بدونم این کتاب من راجب شخصی به نام ماه چهره هست که به دلیل ازدواج اشتباه دچار بیماری روانی میشه وهرچی بیماریش شدت پیدا میکنه همه یه جورایی رهاش میکنند وفقط دخترش یلدا میمونه یلدای که خودش تنها تر از همه هست
- خانم این بیمارستان چیست؟ تا به حال اسمش را نشنیده‌ام! دوست نداشتم واضح بگم. انگار از واکنش راننده میترسیدم. واسه همین هم گفتم: یه بیمارستان داخلی برای بیماری‌های خیلی تخصصی، و برای اینکه مجبور نباشم بیشتر توضیح بدم، گفتم: ببخشید! من عجله دارم. لطفاً زودتر حرکت کنید. راننده هم بدون هیچ صحبت دیگری حرکت کرد. حدود یک ساعتی طول کشید. تقریباً از شهر خارج شده بودیم که راننده گفت: خانم من چون
آدرس دقیق را نمیدانم، اجازه بدهید از یک نفر سوال کنم. مخالفتی نکردم. دوباره به راه افتادیم تا اینکه به چراغ راهنمایی و رانندگی رسیدیم. چراغ قرمز بود. من هم در فکر بودم که دیدم راننده شیشه رو پایین کشیده و با صدای بلند از ماشین بغلی آدرس بیمارستان را میپرسد. من هم حواسم را جمع کردم تا ببینم آدرس مورد نظر کجاست. که شنیدم راننده ماشین بغلی گفت: داداش! من خودم نشنیده‌ام. اجازه بده از مسافرها بپرسم. از مسافرانش پرسید. یکی از مسافران گفت: این بیمارستان روانی‌هاست! تو شهر نیست، بلک جای دورافتاده‌ایست. حالا حالاها باید بروی. تقریباً دو ساعتی باید تو راه باشید. آدرس را به راننده داد. حالم گرفته شد. نمیدانم از حرف‌های آن مسافر ناراحت شدم یا اینکه راننده فهمید آنجایی که میرویم کجاست. دوست نداشتم بداند که آن بیمارستان، مربوط به بیماران روانیست. ولی خوب فهمید! برای اینکه بیشتر در دید نباشم و مسافرهای ماشین بغلی نفهمند که راننده، آدرس را برای چه کسی میخواهد، به بهانه‌ی اینکه وسیله‌ای از کیفم، کف ماشین افتاده، سرم را پایین گرفتم و تا وقتی راننده راه نیافتاد، سرم را بلند نکردم. دوباره که راه افتادیم، صاف سر جایم نشستم. راننده شروع به صحبت کرد: خانم! فضولی نباشه، ولی برای چه میخواهید به این بیمارستان بروید؟ جای خوبی نیست! شنیدید که مسافر آن ماشین چه میگفت؟ من هم که عصبانی شده بودم، عصبانیتم را سر راننده خالی کردم: فکر نمی‌کنم به شما ارتباطی داشته باشه! شما فقط حواستون به کار
خودتون باشه و به راهتون ادامه بدید! راننده‌ی بیچاره هم دیگه هیچ حرفی نزد و به رانندگیش ادامه داد. از درون خودخوری میکردم. بیشتر از اینکه از
حرف‌های اون مسافر ناراحت بشم از این ناراحت بودم که من هم دقیقاً مثل آنها فکر میکردم و حق را به آنها می‌دادم. در حال و هوای خودم بودم که راننده، ماشین را نگه داشت. میخواستم از راننده بپرسم چرا نگه داشته است، که گفت: خانم! این هم بیمارستانی که فرمودید. از همان داخل ماشین یه نگاهی به سر در بیمارستان کردم. فهمیدم درست است. پول راننده را دادم و از ماشین پیاده شدم. وقتی راننده رفت، با نگاه دقیق‌تری به بیمارستان و اطرافش نگاه کردم. متوجه شدم که آن مسافر خیلی هم بی‌راه نگفته بود. واقعاً جای دور‌افتاده‌ای بود. آنقدر در نظرم دور آمد که برای یک لحظه، وسوسه شدم برگردم و قید نمره‌ی پایان نامه را بزنم. ولی چهره‌ی مادرم یادم آمد که از من خواست که ادامه دهم. با هر جان کندنی بود، خود را به در اصلی بیمارستان رساندم. درحال عبور از در اصلی بیمارستان بودم که شنیدم کسی صدا میزند: خانم! خانم! برگشتم تا ببینم چه کسی صدایم میکند. نگهبان بیمارستان بود که پرسید: کجا تشریف میبرید خانم؟ گفتم: میخواهم وارد بیمارستان شوم. چطور؟ امکانش نیست؟ نگهبان جواب داد: خانم! اینجا مقررات خاصی دارد. کسی نمی‌تواند وارد بیمارستان بشود. یا باید بیمارتون اینجا بستری باشد، یا از جایی معرفی‌نامه آورده باشید. حالا شما کدام یک از این شرایط را دارید؟ گفتم: من معرفی‌نامه‌ای از دانشگاه
دارم، ملاحظه بفرمایید. وقتی نامه را دید، بعد از چند دقیقه، گفت: بسیار خوب! لطفاً یک کارت شناسایی بدهید، بعد میتوانید تشریف ببرید. کارت شناسایی رو به نگهبان دادم، در عوض یک برگه بهم داد و گفت: وقتی میخواستید از بیمارستان خارج بشوید، باید اول این برگه رو ارائه بدهید
درباره این سایت